ستم بردن

لغت نامه دهخدا

ستم بردن. [ س ِ ت َ ب ُ دَ ] ( مص مرکب ) ستم کشیدن. انظلام :
خار است و گل در بوستان هرچ او کند نیکوست آن
سهلست پیش دوستان از دوستان بردن ستم.سعدی ( طیبات ).اگر بینوایی برم ور ستم
گرم عاقبت خیر باشد چه غم.سعدی ( بوستان ).