روغنگر

لغت نامه دهخدا

روغنگر. [ رَ / رُو غ َ گ َ ] ( ص مرکب ) دَهّان. روغن گیر. عصار. آنکه از تخمها روغن گیرد. ( یادداشت مؤلف ). عصار و کسی که از حیوانات روغن می گیرد. ( ناظم الاطباء ). عصار. ( آنندراج ) :
فلک روغنگری گشتست بر ما
به کار خویش در جلد و خیاره
ز ما اینجا همی کنجاره ماند
چو روغنگر گرفت از ما عصاره.ناصرخسرو.نیست حاصل از مه روغنگرم جز سوز و داغ
گرچه انگشت از وفا سازم به پیش او چراغ.سیفی ( از آنندراج ).|| آنکه روغن مسکه می سازد و می فروشد. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ عمید

کسی که کارش گرفتن روغن از دانه های گیاهان است، عصار، روغنی.

فرهنگ فارسی

کسی که پیشه اش گرفتن روغن ازدانه های گیاههااست
( صفت ) آنکه روغن از دانه های نباتی گیرد عصار روغنی .