لغت نامه دهخدا
دمتریوس. [ دِ م ِ ] ( اِخ ) دمتریوس اول ، ملقب به منجی . از پادشاهان سلوکی فرمانروای متصرفات یونانی در آسیا ( از 162 تا 150 ق. م. ). وی نواده آنتیوخوس کبیر بود.
دمتریوس. [ دِ م ِ ] ( اِخ ) دمتریوس اول ، ملقب به پولیورکتس ( شهرگیر ) پسر آنتیگونوس اول پادشاه مقدونیه. وی کاساندر را در ترموپیلس مغلوب کرد ولی در ایپوس شکست خورد. دشمنان دمتریوس او را از سلطنت خلع کردند و راندند و وی به سلوکوس اول پناهنده شد ( 288 ق. م. ). آنتیگونوس دوم پسر او بود. وی به سال 337 ق. م. متولد شد و در سال 295 یا 294 ق. م. به سلطنت جلوس کرد و به سال 283 ق. م. درگذشت. ( از دایرةالمعارف فارسی ).
دمتریوس. [ دِ م ِ ] ( اِخ ) دوم ، از پادشاهان سلوکی ملقب به فاتح پسر دمتریوس اول ، پادشاه متصرفات یونانی در آسیا ( از 146 تا 125 ق. م. ).
دمتریوس. [ دِ م ِ ] ( اِخ ) دوم ، پادشاه مقدونیه ( 239 تا 229 ق. م. ). پسر آنتیگونوس دوم. دوره سلطنتش قرین با آشفتگیهای جنگ و مهاجمات ( بیشتر بر سر تصرف ایپروس ) بود. اتحادیه های آیتولیایی و آخایایی بر ضد او متحد شدند و مغلوبش کردند. پسرش فیلیپ پنجم وارث او گردید. ( دایرةالمعارف فارسی ).
