لغت نامه دهخدا
تفل.[ ت َ ف َ ] ( ع مص ) ناخوش شدن بوی تن از نابکار داشتن عطر. ( از تاج المصادر بیهقی ). بدبوی گردیدن و بدبوئی که از ترک طیب باشد. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || تفلت المراءة؛ خوشبوی گردید آن زن. ( از اضداد است ). ( ناظم الاطباء ).
تفل. [ ت َ ف ِ ] ( ع ص ، اِ ) رجل تفل ؛ مرد بدبوی ، نعت است از تَفَل. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
تفل. [ ت ُف ْ ف َ ] ( ع اِ )لغتی است در تتفل به معنی روباه یا روباه بچه. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به تتفل و تتفله شود.
تفل. [ ت ُ ] ( ع اِ ) خدو. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). تُفال ، بصاق. ( اقرب الموارد ). || کفک. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ).
تفل. [ ت ِ] ( ع اِ ) تُفالَه. ثِفل. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). اغلب بجای ثفل آید. ( دزی ج 1 ص 149 ). || فضله : شکمش درد گرفت و بسی تفل از زیر او بیرون آمد.( ترجمه تفسیر طبری از یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).
