لغت نامه دهخدا
ز بس بود بشکوه و بافرهی
جهان دید او را خورای شهی.لبیبی ( از سروری ) ( از فرهنگ نظام ).یکی یاقوت رمانی بشکوه
بزرگ و گرد و ناهموار چون کوه.( ویس و رامین ).|| ( اِ ) شوکت و هیبت. ( ناظم الاطباء ).
بشکوه
ز بس بود بشکوه و بافرهی
جهان دید او را خورای شهی.لبیبی ( از سروری ) ( از فرهنگ نظام ).یکی یاقوت رمانی بشکوه
بزرگ و گرد و ناهموار چون کوه.( ویس و رامین ).|| ( اِ ) شوکت و هیبت. ( ناظم الاطباء ).
