سبز گندم گون

لغت نامه دهخدا

سبز گندم گون. [ س َ زِ گ َ دُ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) کنایه از معشوق سبزرنگ. ( آنندراج ) :
ز جا برخیزم و در جستجوی او بجان افتم
پی آن سبز گندم گون چو مور ناتوان افتم.ملا مفیدی ( از آنندراج ).