فضا ـ زمان
دانشنامه آزاد فارسی
در فیزیک، کمیتی حاصل از ادغام فضا و زمان در نظریۀ نسبیت. آلبرت اینشتین هنگام عرضۀ نظریۀ نسبیت نشان داد که زمان از بسیاری جهات همانند بُعد یا امتداد دیگر فضا عمل می کند. بدین سان، فضا و زمان را می توان به جای آن که دو کمیت جداگانه درنظر گرفته شوند، به صورت کمیت واحدی دانست که در هم ادغام شده اند. فضا ـ زمان را کمیتی با چهار بُعد درنظر می گیرند: سه بُعد فضایی و یک بُعد زمانی. در نظریۀ نسبیت، رویدادها را به صورت اتفاقاتی منطبق بر نقاطی از فضا ـ زمان توصیف می کنند. در نظریۀ نسبیت عام، حضور اجسام مادی باعث تغییرشکل فضا ـ زمان می شود و این همان اثر گرانی است.
