دحیه

لغت نامه دهخدا

( دحیة ) دحیة. [ دِ ی َ ] ( ع اِ ) سردار لشکر. ( منتهی الارب ).
دحیة. [ دَ ی َ ] ( ع اِ ) بوزنه ماده. ( منتهی الارب ).
دحیة. [ دَ ی َ ] ( اِخ ) نام پسر معاویه بن بکربن هوازن است. ( منتهی الارب ). رجوع به دحوة شود.