جای جای

لغت نامه دهخدا

جای جای. ( ق مرکب ) جای جائی. گله ، گله. || بجای. در مقام. در عوض :
جای جائی بچه تابان چون زهره و ماه
بچه سرخ چو خون و بچه زرد چو کاه.منوچهری. || پی درپی. متوالیاً. بدفعات :
باز گفت این سخن خطا گفتم
جای جای آفرین چرا گفتم.نظامی.در بخشهای جدا از هم :
بر سرت جای جای موی سپید
نه ز غدر سپهر کین توز است.خاقانی. || بجای ِ. در مقام ِ. در عوض ِ :
گلبن چو برج جوزا گشتست ، گل بر او
بشکفت ، جای جای سماک و عوا شده ست.ناصرخسرو.

فرهنگ فارسی

گله
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال انبیا فال انبیا فال چوب فال چوب فال احساس فال احساس فال تک نیت فال تک نیت