بی گروه

لغت نامه دهخدا

بی گروه. [ گ ُ ] ( ص مرکب ) ( از: بی + گروه ) بی جمعیت. بی همراهان. بتنهایی :
سکندر چو بشنید شد سوی کوه
بدیدار بر تیغ شد بی گروه.فردوسی.رجوع به گروه شود.