لغت نامه دهخدا
برزکوه. [ ب ُ ] ( اِ مرکب ) کوه بلند. کوه رفیع :
بیامد دمان از میان گروه
چو نزدیک تر شد بدان برزکوه.فردوسی.لشکر تو چو موج دریااند
سپهی کش چو برزکوه کلان.ابوالفرج رونی. || بلندی کوه. ستیغ کوه. قله کوه :
ببودند یک هفته بر برزکوه
سرهفته گشتند یکسر ستوه.فردوسی.که اکنون شما را بدین برزکوه
بباید بدن ناپدید از گروه.فردوسی.
