بردار و بدو

لغت نامه دهخدا

بردار و بدو. [ ب َ رُ ب ِ دَ /دُو ] ( ص مرکب ) دزد و عیار که چیزی را از پیش کسی به چستی بردارد و راه خود گیرد، گویند فلانی طرفه بردار و بدوی است. ( آنندراج ). وردار و دررو :
به سنگین باری کوه آورد تاب
که بردار و بدو باشند اعراب.محمدقلی سلیم [ در صفت اسب ].