دانشنامه عمومی
وعظ در خانوادهٔ مولوی و نزدیکان او شایع بوده؛ از خاندان و اطرافیان او از پدرش بهاء ولد، معارف، از شمس تبریزی، مقالات، از سید برهان الدین محقق ترمذی، معارف، از خود او، مجالس سبعه و فیه مافیه، و از پسرش سلطان ولد، معارف، از یادگارهای این میراث خاندانی است. کلام مولانا، در مجالس، ساده و دور از هرگونه آرایش و پیرایش است ولی در عین سادگی چنان به مهارت سخن پرداخته که بی تردید باید او را در ردیف اول فصحای زبان آور فارسی قرار داد. از مجالس سبعه مولانا در فهم مثنوی بهره بسیار می توان برد.
مجالس سبعه با وجود اشتمال بر نکات اخلاقی و عرفانی و به رغم لحن صوفیانهٔ معتدلی که در آن هست، شور و هیجان مثنوی و غزلیات مولانا را ندارد. مجالس سبعه، به احتمال قوی، پیش از دیدار مولانا با شمس الدین تبریزی به صورت موعظه و خطابه فراهم شده است. می دانیم که مولانا، به نوشته فریدون سپهسالار، پس از دیدار با شمس دست از درس و وعظ شست. پس از این دیدار، اگر گاهی به درخواست بزرگان و صلاح الدین به منبر می رفت، نادر بود.
نسخهٔ خطی مجالس سبعه در کتابخانهٔ سلیم آغا در استانبول محفوظ است. اولین بار فریدون نافذ اوزلوق در سال ۱۳۱۵ شمسی اقدام به چاپ آن کرده است. مجالس سبعه را بار دیگر توفیق سبحانی تصحیح کرده و در تهران به چاپ رسانده است.
ناگفته نماند که مقالات شمس الدین تبریزی هم در فراهم آمدن این اثر، بی تأثیر نبوده است.
اهمیت و مقام مجالس سبعه را می توان در پنج مورد ذکر کرد:
• این کتاب یکی از کلیدهای فهم مثنوی است.
• قطع نظر از خطبه ها و مناجات مندرج در آغاز هر مجلس، روی سخن با عام مردم است و زبانی ساده دارد.
• هر مجلس در مدتی محدود، پیامی را ابلاغ می کند.
• کتابی است تالی فیه ما فیه، ساده تر از آن و نشان دهنده تسلط مولانا بر کلام خطابی
• یکی از متون قرن هفتم هجری
