پنج دری

لغت نامه دهخدا

پنج دری. [ پ َ دَ ] ( ص نسبی ) اطاقی که پنج در یک سو ( معمولاً رو بصحن ) دارد، و این نوع بنا سابقاً بیشتر معمول بوده.

فرهنگ فارسی

( صفت ) اطاقی که پنج در دریک سو ( معمولا رو بصحن ) دارد ( سابقا بیشتر معمول بوده ).

دانشنامه آزاد فارسی

پنج دَری
نوعی اتاق بزرگ در خانه های سنّتی ایرانی، که پنج پنجرۀ قدیِ مجاور هم، روبه حیاط دارد. تناسبات پنج دری، تقریباً مطابق با مستطیل محاط در شش ضلعی است، که از سمت طول در کنار حیاط قرار می گیرد. ورودی پنج دری مستقیماً از حیاط نیست، بلکه از راهروهایی، با نام کفش کن، در طرفین آن است.