همایون کن

لغت نامه دهخدا

همایون کن. [ هَُ ک ُ ] ( نف مرکب ) آنکه سبب شکوه و فرّ چیزی باشد :
همایون کن تاج و گاه و سریر
فرودآمد از تاجگاه سریر.نظامی.

فرهنگ فارسی

آنکه سبب شکوه و فر چیزی باشد
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم