پنج روزه

لغت نامه دهخدا

پنج روزه. [ پ َ زَ / زِ ] ( اِ مرکب ) کنایه از مدت اندک باشد :
این پنج روزه مدت ایام آدمی
آزار مردمان نکند جز مغفلی.سعدی.ای که پنجاه رفت و در خوابی
مگر این پنج روزه دریابی.سعدی.- امثال :
هر کسی پنج روزه نوبت اوست .
- پنج روزه دنیا ؛ کنایه است از مدت عمر.

فرهنگ عمید

۱. مدت پنج روز.
۲. آنچه پنج روز طول بکشد.
۳. [مجاز] مدت کم: دور مجنون گذشت و نوبت ماست / هرکسی پنج روزه نوبت اوست (حافظ: ۱۳۶ حاشیه ).

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱- آنچه پنج روز طول کشد . ۲- مدت اندک . یا پنج روز. دنیا . مدت عمر .
کنایه از مدت اندک باشد