لغت نامه دهخدا
فجاءة. [ ف ُءَ ] ( اِخ ) نام پدر قطری شاعر است. ( منتهی الارب ).
فجاءة. [ ف َ ءَ ] ( ع مص ) ناگاه گرفتن کسی را. || ناگاه درآمدن بر کسی. ( منتهی الارب ). رجوع به فجاء و فجاءة شود.
فجاءه
فجاءة. [ ف ُءَ ] ( اِخ ) نام پدر قطری شاعر است. ( منتهی الارب ).
فجاءة. [ ف َ ءَ ] ( ع مص ) ناگاه گرفتن کسی را. || ناگاه درآمدن بر کسی. ( منتهی الارب ). رجوع به فجاء و فجاءة شود.
