دانشنامه اسلامی
کلمه «حنیف»، به معنای توحید فطری و روش و منش انبیای الهی- به ویژه حضرت ابراهیم علیه السّلام - دوازده بار در قرآن آمده است و نقطه مقابل شرک است. میان حنیف و فطرت ، پیوندی هست. خداوند درباره او می فرماید: «ابراهیم نه یهودی بود و نه نصرانی؛ بلکه مسلمانی حنیف بود و از مشرکان نبود.»
وجه نامگذاری اسلام به آئین حنیف
پاره ای روایات ، دین اسلام را آیین حنیف سمحه و سهله خوانده اند. در روزگار جاهلیت کسی را که از دو سنت ختنه و حج پیروی می کرد، «حنیف» می گفتند و کسانی را که از بت پرستی دست کشیده بودند، «حنفاء» می خواندند.
مراد از فطرت الله در قرآن
قرآن کریم ، «فطرت الله» را همان دین حنیف دانسته است. و ابن مسعود آیه «ان الدین عند الله الاسلام» را به معنای «ان الدین عندالله الحنفیه» انگاشته است. بنابراین، دین ، امری است فطری و اسلام، همان دین فطری و آیین سهل گیر حنیف است که با آفرینش و نظام تکوین به گونه کامل سازگار است.
