معنی ظاهره | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

( ظاهرة ) ظاهرة. [ هَِ رَ ]( ع ص ، اِ ) تأنیث ظاهر. || زمین بلند. || ظاهره جبل ؛ بالای کوه. ظاهره هر چیزی ؛ بالای آن. || آبخور که آب آن به نیم روز خورند. آبخور شتران در نیم روز. || نیم روز. ظهر. || چشم بیرون جسته. || ( اِ ) قوم و قبیله مرد: جأنا فی ظاهرته ؛ أی فی عشیرته.
ظاهرة. [ هَِ رَ ] ( اِخ ) از قراء یمامه است. ( معجم البلدان ).