صاین

لغت نامه دهخدا

صاین. [ی ِ ] ( ع ص ) نگاهدارنده. متحفظ. || پرهیزکار : در مواضی ایام دهقانی بوده است صاین ومتدین و متورع و متقی. ( سندبادنامه ص 129 ). رجوع به صائن شود. || در مغولی بمعنی نیک است. ( تعلیقات ادگار بلوشه بر جامع التواریخ رشیدی ص 28 ).

فرهنگ معین

(یِ ) [ ع . ] (اِفا. ) ۱ - نگاه دارنده . ۲ - پرهیزگار.
( ~ . ) [ مع . ] (ص . ) نیک .

فرهنگ عمید

نگه دارنده، حفظ کننده، نگهبان.

فرهنگ فارسی

نگاه دارنده، حفظ کننده، نگهبان
( صفت ) نیک .

فرهنگ اسم ها

اسم: صاین (پسر) (عربی) (تلفظ: sāyen) (فارسی: صاین) (انگلیسی: sayen)
معنی: نگه دارنده، محافظ، ( به مجاز ) حفظ کننده ی خویشتن از گناه، پرهیزکار، صائن، نگاه دارنده