لغت نامه دهخدا
آکل و ماکول آمد جان عام
همچو آن بره چرنده از حطام.مولوی. || اندک مال دنیاوی که فنا پذیرد و باقی نماند. ( منتهی الارب ). عَرَض. زخارف. متاع دنیا. کاله. ( دهار ) :... و وی بدین مال و حطام من نگرد و خویش را بدنام کند. ( تاریخ بیهقی ص 49 ). و این قوم که این مکر ساخته بودند برفتند... و این همه اسباب منازعت و مکاوحت از بهر حطام دنیا بیک سوی نهادند. ( تاریخ بیهقی ص 184 ). سخت عجب است کار... که یکدیگر را... بر خیره میکشند و میخورند واز بهر حطام عاریت را. ( تاریخ بیهقی ص 192 ). ندانم تا این نوخاستگان در این دنیا چه بینند که فردا خیزند و مشتی حطام مردم گرد کنند و زبهر آن خون ریزند. ( تاریخ بیهقی ص 420 ). من هم از آن حساب و توقف و پرسش قیامت بترسم که وی ترسد و آنچه دارم از اندک مایه حطام دنیا حلال است و کفایت است. ( تاریخ بیهقی ص 522 ). مرائیان را بحطام دنیا بتوان دانست. ( تاریخ بیهقی ). جماعتی از بهر حطام دنیا و رفعت منزلت میان مردم دل در پشتوان پوسیده بسته. ( کلیله و دمنه ). و میخواستم که ثمره آن از حطام دنیوی هرچه تمامتر بیاید. ( کلیله و دمنه ). هرچه بدو میشناخت ازحطام دنیاوی از او بستد. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 401 ).
ز حضرت تو طمع بر حطام دنیا نیست
که کس ز عیسی مریم نجست بیطاری.کمال اسماعیل.و بیرون از آن از حطام دنیا در اندرون و چه بیرون خانه چیزی ذخیره نمانده. ( جهانگشای جوینی ). گفت ای پادشاه ! ناز فرزندان بر پدران و مادران باشد و دعوی پیش قاضی برند و داد از پادشاه خواهند اکنون پدر و مادر بعلت حطام دنیا مرا بخون سپردند. ( گلستان ).
|| پوست بیضه. ( منتهی الارب ).
حطام. [ ح َطْ طا ] ( ع اِ ) شیر. اسد. ( منتهی الارب ).
