داها

لغت نامه دهخدا

داها. ( اِ ) دره. || غار کوه. ( برهان ). کهف. ( نظام الاطباء ).
داها. ( اِخ ) دها. داه. داهه. نام گروهی از مردم سکائی. آنان که با کورش کبیر جنگیده اند و کورش بدست آنان کشته شده است بر طبق روایت برس کلدانی. ( ایران باستان ج 1 ص 470 ).

فرهنگ عمید

۱. = دهار
۲. دره.

فرهنگ فارسی

دها . داه

ویکی واژه

نام صحرانشینانی که در اوستا آمده که ظاهراً از ساکنان آسیای میانه بودند. داها حدس زده می‌شود همان دائی یونانیان باستان است و سکنه اراضی ترکمنستان کنونی از این جمله‌اند.
در یشت‌ها منقول است؛ در گویش بهاری به معنی خدا بوده و اکنون از اذهان زدوده شده. بی واردِ بی یؤخِدِ، داها دَن غیر از هَیش کَس یؤخِدِ. یکی بود یکی نبود، غیر از خدا هیچ کس نبود.