وهابی

لغت نامه دهخدا

وهابی. [ وَهَْ ها ] ( ص نسبی ) پیرو آئین وهابیة. رجوع به وهابیة شود.

فرهنگ معین

( ~. ) (اِ. ) پیروان شیخ عبدالوهّاب ، فرقه ای مذهبی که احکام قرآن را بنابر استنباط خود اجرا می کنند، بسیاری از شعائر مسلمانان را بدعت و ضلالت می دانند و نیز ساختن بُعقه های مجلل بر قبور ائمه و طواف و بوسیدن ضریح را روا نمی دانند.

فرهنگ عمید

پیرو فرقۀ وهابیه.

فرهنگ فارسی

شعبه ای از مسلمانان که در عربستان در ناحیه نجد بتوسط محمد بن عبدالوهاب تشکیل شد ( آخر قرن ۱۲ و اوایل قرن ۱۳ ه. ق . ) بعقیده وهابیه تمام فرق اسلام از سنی و شیعه مشرک و کافر و در زمره بت پرستان اند . توقیر و تعظیم قبر پیغمبر و قبور ائمه را بدعت و نوعی بت پرستی میدانند . مذهب وهابی در نجد احسا قطیف عمان شیوع دارد .
( صفت ) پیرو آیین وهابیه .

ویکی واژه

(ادیان): منسوب به وهاب. همیشه دهنده. پیروان وهابیه، وهابیگری، وهابیت. پیروان شیخ عبدالوهّاب، فرقه‌ای مذهبی که احکام قرآن را بنابر استنباط خود اجرا می‌کنند، بسیاری از شعائر مسلمانان را بدعت و ضلالت می‌دانند و نیز ساختن بُعقه‌های مجلل بر قبور ائمه و طواف و بوسیدن ضریح را روا نمی‌دانند.