لغت نامه دهخدا
من سخن گویم تو کانایی کنی
هر زمانی دست بر دستت زنی.رودکی.هر گلی پژمرده گردد زو نه دیر
مرگ بفشارد همه در زیر غن.رودکی.عاجز شود از اشک و غریومن
هر ابر بهار گاه با بخنو.رودکی.چنان بازگردی ز دشت هری
که بر تو بگریند هر مهتری.فردوسی.برفتند هرمهتری با نثار
ببهرام گفتند کای نامدار.فردوسی.هر روز شادی نو بیناد و رامشی
زین باغ جنت آیین وین کاخ کرخ وار.فرخی.سال و ماه نیک و روز خرم و فرخ بهار
بر شه فرخنده پی فرخنده بادا هر چهار.فرخی.آن که بدین وقت همی کردی هر سال
خزپوش و به کاشانه شو از صفه و فروار.فرخی.بدان رسید که بر ما به زنده بودن ما
خدای وار همی منتی نهد هر خس.عسجدی.تو گر حافظ و پشت باشی مرا
به ذره نیندیشم از هر غری.منوچهری.فرزانه ای برفت و ز رفتنش هر زیان
دیوانه ای بماند وز ماندنش هیچ سود.لبیبی.تدبیر هر کاری اینک بواجبی فرموده می آید. ( تاریخ بیهقی ).
ز کافور وز عود بد هر درخت
همه زرگیا رسته از سنگ سخت.اسدی.- هر آن ؛ مرکب از هر و اسم اشاره. هر یک. هرکه. هر کس. ( یادداشت به خط مؤلف ) :
هر آن شمعی که ایزد برفروزد
هر آن کس پف کند سبلت بسوزد.بوشکور.هر آن کز غم جان و بیم گناه
بزنهار این خانه گیرد پناه.اسدی.هر آن باغی که نخلش سر بدر بی
مدامش باغبان خونین جگر بی.باباطاهر.- هرآن ؛ هرلحظه. هردم. هروقت. ( از ناظم الاطباء ). مرکب از هر و آن به معنی دم و لحظه.
- هرآنجا ؛ هرجا. در هرجا. جایی که :
سپهبد هر آنجا که بدموبدی
سخن دان و بیداردل بخردی.فردوسی.- هرآنچه ؛ هرچیزی که. هرچه. ( یادداشت مؤلف ) :
