ناگفتنی. [ گ ُ ت َ ] ( ص لیاقت ) چیزی که سزاوار گفتن نباشد. چیزی که نباید گفت و نمیتوان گفت. ( ناظم الاطباء ). ناسزا. لغو. ناشایسته. آنچه گفتن آن زشت و ناپسندیده است. که گفتن را نشاید : نامردمی نورزی ، ورزی تو مردمی ناگفتنی نگوئی ، گوئی تو گفتنی.منوچهری.که بیدار و باشرم و آهسته بود ز ناگفتنی ها زبان بسته بود.نظامی.به گفتار ناگفتنی درمپیچ.نظامی.دهان گو ز ناگفتنی ها نخست بشوی آنگه از خوردنیها بشست.سعدی ( بوستان ص 155 ). || آنچه که نباید اظهار کرد. راز نهفتنی : چنانت دهم گوشمال نفس که ناگفتنی را نگوئی به کس.نظامی.مگو ناگفتنی در پیش اغیار نه با اغیار با محرم ترین یار.نظامی.
فرهنگ عمید
آنچه شایستۀ گفتن نباشد، آنچه نباید گفت: مگو ناگفتنی در پیش اغیار / نه با اغیار با محرم ترین یار (نظامی۲: ۲۴۹ ).
فرهنگ فارسی
( صفت ) ۱ - آنچه که شایسته گفتن نیست مطلب ناپسند : نامردمی نورزی وورزی تو مردمی ناگفتنی نگویی و گویی تو گفتنی . ( منوچهری .د.چا.۲ ) ۱۳٠:۲ - آنچه که باید پوشیده ماند و بدیگری اظهار نشود: مگو ناگفتنی در پیش اغیار نه با اغیار محرم ترین یار. ( نظامی لغ. ) مقابل گفتنی .
