شیمه. [ م َ / م ِ ] ( از ع ، اِ ) شیمة. عادت و طبیعت. ( ناظم الاطباء ). طبیعت و عادت و خوی. ( غیاث ). خوی ( و بدین معنی به همزه نیز آمده ). ( آنندراج ). ج ، شیَم. ( مهذب الاسماء ). خوی نیک. ( دهار ).خو. شنشنه. هجیر. شئمة. دأب. عادت. خصلت. دیدن. خلق. طبیعت. طینت. سرشت. ( یادداشت مؤلف ) : گر باد به فرخار برد شیمه داروت از قوت او روح پذیرد بت فرخار.سنایی.رجوع به شیمت شود. || خاک برکنده از زمین. ج ، شیَم. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). شیمه. [ م َ / م ِ ] ( اِ ) قسمی از انگور. ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ) ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از برهان ).
فرهنگ معین
(ش مَ ) [ ع . شیمة ] (اِ. ) خلق ، خوی ، عادت .
فرهنگ عمید
۱. خلق، خوی، طبیعت. ۲. عادت.
فرهنگ فارسی
خلق، خوی، بیعت، عادت، شیم جمع ( اسم ) خلق خوی طبیعت عادت جمع : شیم . قسمی از انگور
