لغت نامه دهخدا
شرعة. [ ش ِ / ش ُ ع َ ] ( ع اِ ) راه پیداکرده خدای بر بندگان در بندگی و راه روشن و راست. و منه قوله تعالی « : لکل ة جعلنامنکم شرعةً و منهاجاً» ( قرآن 48/5 ). ( از منتهی الارب ). راه. شریعت. شریعه. راه دین. ( مهذب الاسماء ). راه مسلمانی. ( دهار ). نهادِ دین. ( ترجمان علامه جرجانی ص 61 ). || زه. وتر. || زه کمان. ( مهذب الاسماء ). روده کمان. چلّه کمان. ( غیاث اللغات ). || رود که بزنند. ( مهذب الاسماء ). || دام مرغ سنگخوار. || مثل و مانندچیزی. ( منتهی الارب ). یقال : هذه شرعة هذه ؛ این ماننداین است. ( از ناظم الاطباء ). ج ، شِرَع. جج ، شِراع.
شرعة. [ ش َ رَ ع َ ] ( ع اِ ) صفه مسقّف و پوشیده. ج ،اشراع. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || کشتی. || رواق و پیش طاق. ( ناظم الاطباء ).
