معنی اثیم | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

اثیم. [ اَ ] ( ع ص ) گناهکار. ( منتهی الارب ). تبه کار. بزهکار. بزه مند. بزه گر. مذنب. مجرم. عاصی. ( منتهی الارب ). || دروغگوی. دروغزن. ( مهذب الاسماء ). || طعام الاثیم. رجوع به طعام... شود.
اثیم. [ اَ ] ( ع مص ) بسیار گناه کردن ( مبالغه است در مصدر ). ( منتهی الارب ).
اثیم. [ اَ ] ( اِخ ) لقب ابوجهل. ( منتهی الارب ).
اثیم. [ اَ ] ( اِخ ) لقب یزدجردبن بهرام نزد عرب. بزهکار.

فرهنگ معین

( اَ ) [ ع . ] (ص . ) گناهکار، بزه کار.

فرهنگ عمید

گناهکار، بزه کار.

فرهنگ فارسی

گناهکار، بزه کار، بزه گر
( صفت ) ۱- گناهکار تبه کار بزهمند بزه کار بزه گر مذنب مجرم عاصی . ۲ - دروغگوی دروغزن . ۳ - لقب ابوجهل ۴ - لقب یزد گرد پسر بهرام پادشاه ساسانی ( در نزد عرب ) بزه گر بزهکار.