اوفر

لغت نامه دهخدا

اوفر. [ اَ ف َ ] ( ع ص ) ( سقاء... ) مشک تمام پوست. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || ( ن تف ) نعت تفضیلی است از وافر. وافرتر : نصیب اوفر از ثنا و ثواب او را حاصل کرده. ( عتبةالکتبة ).
مهمان عزیز دارند اهل عرب به سنت
زآنم عزیز کردی دادی کمال اوفر.خاقانی.