لغت نامه دهخدا
اوبه. [ ب َ ] ( ترکی ، اِ ) پشته و توده. ( آنندراج از فرهنگ وصاف ).
اوبه. [ ب ِه ْ ] ( اِخ ) بضم اول و سکون ثانی مجهول و کسر ثالث و ظهور هاء نام قریه ای است از قرای هرات و نزدیک بدان. ( برهان ) ( آنندراج ) ( حبیب السیر چ قدیم ج 1 ص 379 ). و در معجم البلدان بفتح همزه ضبط شده و نسبت بدان اوبهی است. رجوع به معجم البلدان شود.