احفاد

لغت نامه دهخدا

احفاد. [ اِ ] ( ع مص ) رفتن کم از پویه ، یعنی کم از خَبَب. || شتابانیدن کسی را. بشتابانیدن. ( زوزنی ). || اِحفاد بعیر؛ راندن شتر را برفتار حَفَدان ، یعنی برفتار کم از پویه. || بخدمت شتافتن. بشتافتن نزدیک کسی. ( تاج المصادر ). || بکینه آوردن کسی را. بخشم آوردن. ( تاج المصادر ).
احفاد. [ اَ ] ( ع اِ ) ج ِ حافِد و حَفَد. دختران. || فرزندزادگان. نبیرگان. نبسه گان اولاد : راه اولاد و احفاد او بازدادند تا بتعهد او قیام می نمودند. ( ترجمه تاریخ یمینی ). تیر چرخی... بیک پسر جغتای رسید که محبوب ترین احفاد چنگیز بود. ( جهانگشای جوینی ). || یاران. خادمان.

فرهنگ معین

( اَ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ حافد و حفد. ۱ - فرزند - زادگان ، نوادگان . ۲ - یاران ، خادمان .

فرهنگ عمید

فرزندزادگان، نوادگان، نبیرگان.

فرهنگ فارسی

فرزندزادگان، نوادگان، نبیرگان، جمع حفد
( اسم ) جمع : حافد و حفد . ۱ - نبیرگان نوادگان فرزند زادگان . ۲ - یاران خادمان .
شتابیدن کسی را

ویکی واژه

جِ حافد و حفد.
فرزند - زادگان، نوادگان.
یاران، خادمان.