بازیلیکا

{basilica} [باستان شناسی] تالار رومی ستون دار مستطیل شکل، دارای سکویی نیم دایره (apse ) در بخش انتهایی، که در آغاز برای نشست های عمومی و دادرسی به کار می رفت و سپس با همین نام الگویی برای ساخت کلیساهای مسیحی شد و سکوی آن نیز به محراب بدل شد

کلمهٔ لاتین بازیلیکا ( برگرفته از کلمه یونانی βασιλική στοά ) در اصل به کاخ یا بزرگ تالار گفته می شود. اصل این کلمه در روم باستان نام ساختمانی بوده است که دادگاه ها و برخی دیگر موارد در آن برگزار می شده است. این ساختمان ها معمولا مربع شکل بودند، دارای دری در یک انتها، ستون های متعدد در طرفین، سکو و محراب در انتهای دیگر که رئیس و دیگر مقامات دادگاه در انجا می نشستند. کاخ های بازیلیکا در واقع در تمامی شهرهای روم باستان و معمولا در کنار ورزشگاه شهر واقع بود. اما بعدها بازیلیکا در کنار قصر بنا می شد و به قصر بازیلیکا خوانده می شد. با مسیحی شدن امپراتوری روم ساختمان های کلیساهای اصلی معمولا با همین طرح معماری بنا می شد که کم کم در تمام اروپا رواج یافت.
اکنون از این کلمه «بازیلیک» برای خطاب کردن برخی کلیساهای بزرگ و مهم استفاده می شود که به دستور پاپ اجازه استفاده از این نام را دارند مانندکلیسای بازیلیک سن پیترو.

بازیلیکا (basilica)
بنای عمومی رومی؛ تالار وسیع سرپوشیده ای که جناحین آن ستون دارد و معمولاً با راهرویی در هر طرف همراه است، که برای انجام دادن امور قضایی یا سایر امور عمومی از آن استفاده می شده است. قدیمی ترین بازیلیکای شناخته شده، بازیلیکای پومپئیاست که در قرن ۲پ م ساخته شد. مسیحیان اولیه برای بنای کلیساهای خود از این گونۀ معماری استفاده می کردند.

تالار رومی ستون‌دار مستطیل‌شکل، دارای سکویی نیم‌دایره (apse) در بخش انتهایی، که در آغاز برای نشست‌های عمومی و دادرسی به‌ کار می‌رفت و سپس با همین نام الگویی برای ساخت کلیساهای مسیحی شد و سکوی آن نیز به محراب بدل شد.