محبّت به معنای عشق، علاقه عمیق و دوستی پایدار است که در قلب انسان‌ها ریشه دارد و از طریق احساس دلسوزی، توجه، و رفتارهای صمیمی به دیگران ابراز می‌شود. محبّت فراتر از یک احساس گذرا یا سطحی است و نشان‌دهنده یک پیوند عاطفی عمیق و پایدار میان افراد است که بر پایه احترام، توجه، و فداکاری شکل می‌گیرد.
این مفهوم دارای ابعاد مختلفی است که شامل احساس دلسوزی، شفقت، توجه و مراقبت نسبت به دیگری می‌شود. این احساس می‌تواند نسبت به خانواده، دوستان، هم‌نوعان، و حتی موجودات زنده یا مفاهیم الهی و معنوی وجود داشته باشد. محبّت نه تنها یک حالت ذهنی بلکه عملی است که در رفتارهای دوستانه، گذشت، حمایت و بخشش متجلی می‌شود.
در ادبیات فارسی، این مفهوم یکی از موضوعات محوری و پرکاربرد است که شاعران و نویسندگان بزرگ از آن به عنوان مظهر عشق الهی، دوست داشتن انسانی و پیوندهای روحانی یاد کرده‌اند. آثار بزرگان چون حافظ، سعدی، مولوی و عطار پر است از اشارات به محبّت که به عنوان نیرویی پاک‌کننده و سازنده در زندگی انسان‌ها معرفی شده است.