تب دنگی

تب دنگی یک بیماری ویروسی است که توسط پشه‌های آلوده به ویروس دنگی منتقل می‌شود. این بیماری به ویژه در مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری جهان شایع است.

علت و انتقال: تب دنگی ناشی از ویروس دنگی است که به چهار نوع مختلف تقسیم می‌شود (DEN-1، DEN-2، DEN-3 و DEN-4). این ویروس عمدتاً توسط پشه‌های آئدس (Aedes aegypti و Aedes albopictus) منتقل می‌شود. زمانی که پشه‌ای که قبلاً از یک فرد آلوده به ویروس دنگی نیش زده، فرد دیگری را نیش بزند، ویروس به بدن آن فرد منتقل می‌شود.

علائم: علائم بیماری معمولاً ۴ تا ۱۰ روز پس از نیش پشه آلوده ظاهر می‌شود و شامل موارد زیر است:

تب بالا، سردرد شدید، دردهای عضلانی و مفصلی، درد پشت چشم، خستگی و ضعف و راش پوستی (در برخی موارد).

عوارض: در برخی موارد، این بیماری می‌تواند به شکل شدیدتری بروز کند که به آن تب دنگی هموراژیک گفته می‌شود. این نوع از بیماری می‌تواند منجر به خونریزی، کاهش شدید پلاکت‌های خون و حتی شوک و مرگ شود.

تشخیص: تشخیص این بیماری از طریق بررسی تاریخچه پزشکی و علائم بالینی انجام می‌شود. آزمایش‌های خون می‌توانند وجود ویروس دنگی یا آنتی‌بادی‌های مربوط به آن را تأیید کنند.

درمان: در حال حاضر، هیچ درمان خاصی برای آن وجود ندارد. درمان معمولاً شامل مدیریت علائم است، مانند مصرف مایعات کافی، استراحت و استفاده از مسکن‌ها برای کاهش درد و تب. در موارد شدید، ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان و مراقبت‌های ویژه باشد.

پیشگیری: پیشگیری از تب دنگی عمدتاً به کنترل جمعیت پشه‌ها و جلوگیری از نیش آن‌ها بستگی دارد. این شامل استفاده از دافع‌های حشرات، پوشیدن لباس‌های محافظ، نصب توری بر روی پنجره‌ها و درها و از بین بردن محل‌های تجمع آب راکد است که می‌تواند محل تخم‌گذاری پشه‌ها باشد.