جزیره‌ای در دریای کارائیب است که در جنوب آنتیگوا و باربودا، شمال دومینیکا و غرب گوادلوپ واقع شده است. این جزیره در سال ۱۴۹۳ توسط کریستف کلمب کشف شد و او آن را سانتا ماریا د مونتسرات نامید. نام مونتسرات به نوعی نشان‌دهنده جنبه مذهبی کلمب است، زیرا او یک کاتولیک بود. این واژه از ریشه Monastery به معنای صومعه گرفته شده است. اولین ساکنان این جزیره، انگلیسی‌ها و ایرلندی‌ها بودند که در سال ۱۶۳۲ با کشتی به آنجا آمدند و به دنبال آن، سه دهه بعد بردگان سیاه آفریقایی نیز به مونتسرات منتقل شدند. در قرن ۱۸، بریتانیا و فرانسه بر سر مالکیت این جزیره با یکدیگر درگیر شدند، اما در نهایت در سال ۱۷۸۳، به بریتانیا تعلق گرفت. در نیمهٔ قرن نوزدهم، اقتصاد مونتسرات به‌طور عمده بر پایهٔ مزارع نیشکر استوار بود که در آن بردگان آفریقایی‌تبار مشغول به کار بودند. در سال ۱۹۵۶ به جزایر بادپناه تقسیم شد و دو سال بعد، در ۱۹۵۸، به فدراسیون هند غربی ملحق گردید. پس از فوران آتشفشان در سال ۱۹۹۵، وضعیت ساکنان به شدت وخیم شد. در سال ۱۹۹۸، ساکنان به پلیموث بازگشتند و با ویرانی‌های این شهر روبرو شدند. این حادثه به بخش‌های جنوبی و مرکزی آن آسیب‌های جدی وارد کرد و بسیاری از آوارگان به آنتیگوا و باربودا پناه بردند. برخی نیز به این جزیره بازگشتند و تلاش برای بازسازی پلیموث را آغاز کردند. در سال ۲۰۰۷، پیتر واتروورث به عنوان فرماندار این جزیره منصوب شد و در سال ۲۰۰۶، لوول لوئیز به مقام نخست‌وزیری رسید.