عرب‌ها قومی از نژاد سامی هستند که عمدتاً در شبه‌جزیره عربی، شام و شمال آفریقا سکونت دارند. اقوام سامی شامل مردمان آفرو-آسیایی می‌شوند که با اقوام بربر، حبشی، چادی و کوشی نسبت خویشاوندی دارند. در مورد تاریخ شکل‌گیری قوم عرب، پژوهشگران نظرات متفاوتی دارند. برخی بر این باورند که عرب‌ها بومیان اصلی شبه‌جزیره هستند، در حالی که گروهی دیگر معتقدند که آن‌ها به عنوان یک طبقه نظامی در مرزهای امپراتوری آشور شکل گرفته‌اند. همچنین، برخی تاریخ پیدایش عرب‌ها را به قرن اول، چهارم یا ششم میلادی در مرزهای امپراتوری بیزانس نسبت می‌دهند. در نظریات جدیدتر، بیان شده است که قوم عرب پدیده‌ای است که در میانه‌های دوره خلافت امویان شکل گرفته و با عرب‌سازی یاد و خاطره مردمان متنوع عربستان باستان به دوره پیش از اسلام ارتباط دارد. مراد از عرب در حال حاضر شامل ساکنان شبه جزیره عربستان، اکثریت مردم عراق و سوریه، جنوب ترکیه، عرب‌های ایران، عرب‌های فلسطین، لبنان و اردن، و همچنین کشورهای شمال قاره آفریقا مانند مصر، لیبی، تونس، الجزایر، مراکش، صحرا، موریتانی و بخش‌هایی از سرزمین‌های جنوبی‌تر آن می‌باشد. پیش از ظهور اسلام، قبایل عرب در عربستان زندگی می‌کردند و ساکنان عراق و سرزمین شام و دیگر کشورهای کنونی عربی، ملت‌های آشوری، کلدانی و قبطی بودند که ریشه‌های سامی داشتند و با اعراب هم‌ریشه بودند. واژه عرب به معنای بدو یا بادیه‌نشین است و آب خست عرب به نام عربة شناخته می‌شد. در ادبیات فارسی معاصر و سده‌های اخیر، واژه اَعراب به عنوان جمع عرب به کار می‌رود. اما واژه اعراب که جمع اَعرابیّ است در زبان عربی به معنای «عرب‌های بادیه‌نشین» است و در متون کلاسیک فارسی نیز به همین معنا استفاده شده است.