عراق بعثی، که به‌طور رسمی به عنوان جمهوری عراق شناخته می‌شود، دوره‌ای از تاریخ این کشور را در بر می‌گیرد که از سال ۱۹۶۸ تا ۲۰۰۳ ادامه داشت و در آن زمان حزب بعث بر عراق حاکم بود. این حکومت در سال ۲۰۰۳ و با حمله آمریکا به عراق به پایان رسید. این عصر در عراق به عنوان دوره‌ای از سکولاریزاسیون شناخته می‌شود که در آن افراد از ادیان مختلف، از جمله مسلمانان سنی، مسلمانان شیعه و مسیحیان، در ساختار دولت حضور داشتند. با این حال، این دوره به ویژه در زمان صدام حسین، شاهد تنش‌های فرقه‌ای، دینی و سیاسی میان حکومت و گروه‌های مختلف بود. مسلمانان شیعه، که عمدتاً از اعراب بودند و اکثریت جمعیت را تشکیل می‌دادند، خواستار تاسیس یک تئوکراسی در عراق بودند. کردها نیز به دنبال استقلال برای منطقه خود بودند و سنی‌ها با ایدئولوژی‌های اسلام‌گرایانه و غیر بعثی، از جمله کمونیست‌های عراقی که در سال ۱۹۷۸ به شدت سرکوب شدند، فعالیت می‌کردند. این حکومت به ترویج حقوق زنان پرداخته و به آن‌ها اجازه می‌داد که از آموزش بهره‌مند شوند و در نیروهای مسلح خدمت کنند. همچنین، تلاش‌هایی برای احیای میراث فرهنگی عراق صورت می‌گرفت، از جمله بازسازی آثار تاریخی مانند بابل. در دوران صدام حسین، تجلیل از او و حکومت بعثی در آثار هنری که مورد حمایت دولت قرار داشت، رواج داشت. حزب بعث بر زندگی سیاسی کشور تسلط داشت، هرچند که در سال ۱۹۷۴ یک جبهه ترقی‌خواه ملی اعلام شد تا به چهره‌ها و احزاب (عموماً صوری) غیر بعثی اجازه دهد در سیاست عراق مشارکت کنند.