کارایی کارمایه‌ای به درصد انرژی دریافتی بدن گفته می‌شود که پس از مصرف غذا، در بدن ذخیره و قابل استفاده باقی می‌ماند. این شاخص نشان می‌دهد چه مقدار از انرژی موجود در غذاها به عنوان انرژی قابل بهره‌برداری برای رشد، فعالیت و نگهداری بدن باقی می‌ماند.
کارایی کارمایه‌ای به ارزیابی کیفیت غذا و تأثیر آن بر بهره‌وری انرژی بدن کمک می‌کند. هرچه این کارایی بالاتر باشد، انرژی دریافتی بیشتر در بدن ذخیره می‌شود و اتلاف انرژی کمتر است. این مفهوم برای برنامه‌ریزی تغذیه‌ای حیوانات و انسان اهمیت ویژه دارد و در تعیین رژیم‌های غذایی بهینه کاربرد دارد.
کارایی کارمایه‌ای بر اساس نوع غذا، ترکیب مواد مغذی و فرآیندهای متابولیکی بدن متفاوت است. این شاخص معمولاً در مطالعات علمی تغذیه و دامپروری برای سنجش بازده انرژی و بهبود رژیم‌های غذایی مورد استفاده قرار می‌گیرد. اندازه‌گیری دقیق آن به افزایش بهره‌وری انرژی و کاهش هدررفت مواد غذایی کمک می‌کند.