ناکاریده صفتی است که از ترکیب پیشوند نفیساز «نا» با بن گذشتهِ فعل کاردن ساخته شده و به صورت [ دَ / دِ ] تلفظ میشود. این واژه به معنای زمینی است که در آن کشت و کار صورت نگرفته و بذر در آن پاشیده نشده باشد. در متون کشاورزی و ادبیات کهن، این اصطلاح برای توصیف اراضی بایر و زمینهای دستنخورده به کار میرود. در مقابلِ واژهٔ ناکاریده، اصطلاح کاریده قرار دارد که به زمینهای زیر کشت و مزروع اشاره میکند. بنابراین ناکاریده به حالت اولیه و طبیعی زمین اطلاق میشود که هنوز آثاری از فعالیتهای زراعی در آن دیده نمیشود. این مفهوم در متون رسمی و علمی برای بیان وضعیت خاک و آمادگی آن برای کشاورزی مورد استفاده قرار میگیرد.
با توجه به قوانین نگارش فارسی، نوشتار صحیح این کلمه با نیمفاصله به صورت ناکاریده ثبت میشود و شکل قدیمیتر آن در فرهنگها به صورت ناکاشته نیز آمده است. کاربرد این واژه امروزه بیشتر در حوزههای تخصصی مانند زراعت، منابع طبیعی و محیطزیست دیده میشود و بیانگر زمینی است که قابلیت بهرهبرداری کشاورزی را دارا میباشد اما هنور مورد استفاده قرار نگرفته است.
