عمیاء واژه‌ای است که به معنای کور یا نابینا استفاده می‌شود و به عنوان یک صفت در زبان فارسی به کار می‌رود. این واژه در متون مختلف به خصوص در متون دینی و ادبیات فارسی دیده می‌شود. مفهوم عمیاء به نوعی به نقص بینایی اشاره دارد که فرد را از دیدن محروم می‌کند. در برخی متون، اشاره به عمیاء می‌تواند نمادین باشد و به عدم بینش و آگاهی در زمینه‌های مختلف زندگی اشاره کند. به همین دلیل، در مواردی که به عمیاء اشاره می‌شود، می‌توان به جنبه‌های معنوی و فلسفی نیز فکر کرد. این اصطلاح به ما یادآوری می‌کند که نابینایی فقط محدود به فقدان بینایی فیزیکی نیست، بلکه می‌تواند به عدم درک و شناخت عمیق از واقعیت‌های زندگی نیز مربوط باشد. لذا، عمیاء به عنوان یک مفهوم، ابعاد مختلفی از زندگی انسانی را در بر می‌گیرد و می‌تواند به ما کمک کند تا به ضعف‌ها و نواقص خود در درک و بینش توجه بیشتری داشته باشیم.
