تنبور یا تمبور سازی است با دسته‌ای بلند و کاسه‌ای به شکل گلابی که معمولاً از چوب توت ساخته می‌شود. کاسه این ساز به دو صورت یک‌تکه که از دیرباز رایج بوده و چندتکه‌ای که در دهه‌های اخیر به تقلید از کاسه سه‌تار طراحی شده، ساخته می‌شود. طول تنبور بین ۷۰ تا ۸۰ سانتی‌متر است و دارای سه سیم می‌باشد: یک سیم واخوان و دو سیم اصلی. بر اساس گفته‌های فارابی، در گذشته از یک یا دو سیم اصلی استفاده می‌شد، اما امروزه معمولاً از سه سیم بهره می‌برند. این ساز دارای چهارده پرده است و ربع پرده ندارد. در نواختن تنبور، دو نوع کوک متداول وجود دارد: کوک هفت دستان و کوک پنج دستان، اما نوازندگان امروزی بیشتر از کوک سیم اصلی دو (C) و سیم واخوان سل (G) استفاده می‌کنند. نوازندگان تنبور را با چهار انگشت دست راست و بدون استفاده از مضراب مصنوعی می‌نوازند. تکنیک‌های دست چپ در این ساز مشابه دیگر سازهای زهی دسته‌دار مانند تار و سه‌تار است. مضراب‌های اصلی تنبور شامل مضراب راست، چپ، شُر، و مضراب ریز و دو‌تک می‌باشد. مضراب‌هایی مانند گلریز و غنچه و ... به عنوان مضراب‌های رسمی تنبور شناخته نمی‌شوند و غیررسمی به حساب می‌آیند. طنبورانی به فردی اطلاق می‌شود که به نواختن طنبور می‌پردازد.