لغت نامه دهخدا
رغوة. [ رِغ ْ وَ ] ( ع اِ ) رَغوَة. رُغوَة. کفک و سرشیر. ( آنندراج ). سرشیر وکفک شیر. ج، رُغَاً. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ).
رغوة. [ رُغ ْ وَ ] ( ع اِ ) رَغوَة. رِغوَة. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ). رجوع به رَغوَة شود. || رغوةالقمر. زهرةالشی ٔ. ( تذکره داود ضریرانطاکی ص 173 ). رجوع به رغوةالقمر و حجرالقمر شود.
رغوه. [ رَغ ْ وِ ] ( اِ ) گنجشگی که سرش سرخ باشد. ( ناظم الاطباء ).
رغوه. [ رِغ ْ وِ ] ( ع اِ ) کف هر چیز خواه شیر باشد یا جز آن. ( ناظم الاطباء ).
