لغت نامه دهخدا دعصاء. [ دَ ] ( ع ص، اِ ) زمین نرم تَفیده به آفتاب. ( منتهی الارب ). زمین هموار که از حرارت آفتاب گرم شده و در نتیجه ریگ آن از دیگر ریگها گرمتر باشد. ( از اقرب الموارد ).
