در متون کهن زبان فارسی، واژۀ ایجام به عنوان اسم مصدر و به معنای داخل شدن یا درآمدن به کار رفته است. این لغت گواهی بر غنای تاریخی زبان فارسی است و درک آن مستلزم رجوع به منابع معتبر لغوی می‌باشد. بر اساس مراجعه به فرهنگ‌های نامدار همچون منتهی الارب و ناظم الاطباء، مصادیق کاربردی این واژه نیز ثبت شده است. برای نمونه، ترکیب ایجامِ شیر در بیشه مثالی برجسته است که در این کتب لغت آمده و به حرکت پنهان یا نفوذ کلام‌ناپذیر حیوانی نیرومند مانند شیر در دل جنگل انبوه اشاره دارد. کاربرد این واژه امروزه بسیار کم‌شمار است، اما شناخت آن برای محققان ادبیات فارسی و علاقه‌مندان به متون کلاسیک ضروری به شمار می‌رود. چنین واژه‌هایی گنجینۀ باارزشی برای درک ظرافت‌ها و توانایی‌های بیان در متون کهن فارسی محسوب می‌شوند.