خانه‌ها در آسیای میانه و چین پیشینه‌ای کهن دارند. شواهد باستان‌شناسی در غار اگزی‌کیچیک تاجیکستان، از جمله اجاق‌های پخت‌وپز، نشان‌دهنده سکونت انسان در دوره پارینه‌سنگی است. در دوره نوسنگی، خانه‌های مستطیل‌شکل با کف گچ‌اندود در تپه جیتون شمال عشق‌آباد ساخته شدند که دیوارهایی از قطعات گِلی استوانه‌ای و سپس خشت‌های مستطیلی داشتند. این سبک معماری تا دوره مس نیز تداوم یافت. در دوره برنز، خانه‌های گِرد خشتی در برخی مناطق آسیای میانه رواج داشت، درحالی‌که در ترکمنستان خانه‌های بزرگِ دوازده تا پانزده‌اتاقه متعلق به خانواده‌های خویشاوند به‌دست آمده است.
از هزاره دوم پیش از میلاد در تاجیکستان، خانه‌های تخم‌مرغی‌شکل با تزیینات سنگی و همچنین خانه‌هایی با گلِ آمیخته به کاه و خاشاک و با استفاده از رنگ‌های زرد، سرخ و خاکستری ساخته شد. در همین دوره، ساکنان قزاقستان در غارها، کلبه‌ها و سرپناه‌های ساده زندگی می‌کردند. بقایای خانه‌ای در قلعه میر تاجیکستان متعلق به سده‌های هفتم یا ششم پیش از میلاد و نیز حفاری‌های مرو، بخارا و خوارزم نشان از آبادیهای پرجمعیت در نیمه نخست هزاره اول پیش از میلاد دارد. در خوارزم، کلبه‌های وسیعی با مساحت نزدیک به سیصد مترمربع، مسکن گروه‌های خانوادگی صدنفره بود.
در دوره‌های بعد، خانه‌های یونانیان ساکن در آسیای میانه دارای حیاط مرکزی بودند که بخش‌هایی مانند آشپزخانه و حمام پیرامون آن ساخته می‌شد. این الگو جایگزین شیوه قدیمی‌تری شد که در آن حیاط در جلوی خانه قرار داشت. اتاق‌های نشیمن این خانه‌ها با راهروهایی با طاق نعل‌اسبی احاطه می‌شد. در سده‌های دوم و اول پیش از میلاد، معماران آسیای میانه بر خانه‌های محکم و بناهای حکومتی طاق‌هایی در اندازه‌های مختلف می‌ساختند که نشان‌دهنده پیشرفت فنی و هنری آنان در عصر برنز و دوران‌های پس از آن است.