گجک ماری

هر خس ز تندخویی آن گل درین چمن ماری ست خفته در بغل آشیان ما

مردم مجوی و یار مخواه از جهان که هست یاری و مردمی همه ماری و کژدمی

مظلوم بعد مردن ظالم رسد به فیض ماری چو مرد روزی صد مور می‌شود

چنانکه مور که چشم ندارد و ماری که گوش ندارد و او را مار کر خوانند.

تیغش ماری که زهر او نشود دفع ز تف بدخواه او به دارو و افسون

گزیده بسکه نگه های منتم، شده است بدیده حلقه هر چشم رخنه ماری