ستون توپر

شاهو نشاهه که اشرف ره جا بساته ستون به ستون قرص طلا بساته

همیشه تا که بود خیمه کبود فلک معلق ازبر این خاک بی طناب و ستون

دزدم به دست حرص ز بس قحط هیزم‌ست گاهی ستون کعبه و گاهی در کنشت

ورا دید با دیدگان پر ز خون به زیر زنخ دست کرده ستون

آن جانب خیمه قد ستون کرد وین دشت ز گریه لاله گون کرد

چو در آن خانه گلگون درون شد به قد همچو سرو او را ستون شد