دانشنامه اسلامی
۱. انسانهای بزرگ و باشخصیت که بر همه آفریدگان اشراف دارند و اوّلین و آخرین را می شناسند: «... یَعرِفونَ کُلاًّ بِسیمَهُم...»، چنان که در دنیا، اهل خیر و ایمان و اهل شر و طغیان را می شناختند. آنان بر بهشتیان درود می فرستند: «... و نَادَوا اَصحبَ الجَنَّةِ اَن سَلمٌ عَلَیکُم...» و در قیامت که بسیاری در وحشت و اضطراب به سر می برند، تسلّی دهنده دیگران هستند: «... لا خَوفٌ عَلَیکُم و لاَ اَنتُم تَحزَنون» و روزی که فرمان و قدرت خدا نافذ است اصحاب اعراف هم به اذن خداوند دارای نفوذ و قدرت هستند، ازاین رو برای ورود به بهشت فرمان می دهند: «... ادخُلوا الجَنَّةَ...». آنان دوزخیان را سرزنش می کنند: «ونادَی اَصحبُ الاَعرافِ رِجالاً یَعرِفونَهُم بِسیمهُم قالوا ما اَغنی عَنکُم جَمعُکُم وما کُنتُم تَستَکبِرون»
← بندگان ویژه الهی
تعبیر به « رجال » نیز نشان دهنده آن است که اصحاب اعراف در مراحل کمال انسانیّت به سر می برند، زیرا در آیات قرآن، تعبیر «رجال» غالباً درباره افراد با شخصیت آمده است.
اشکال
اشکال شده است که این نظر، با جمله «... لَم یَدخُلوها وهُم یَطمَعون» و «و اِذا صُرِفَت اَبصرُهُم تِلقاءَ اَصحبِ النّارِ قالوا رَبَّنا لا تَجعَلنا مَعَ القَومِ الظّلِمین» سازگاری ندارد، زیرا چگونه کسانی که از همه آفریدگان برترند، وارد بهشت نشده در آرزوی آن به سر می برند و زمانی که اهل جهنم را می بینند، با تضرّع و دعا از خداوند می خواهند که آنان را در زمره ستمکاران قرار ندهد.
← پاسخ
...