قرآن کریم، به عنوان مهم‌ترین معجزه پیامبر اسلام و آخرین کتاب آسمانی، نزد مسلمانان از جایگاه و احترام بی‌نظیری برخوردار است. از این رو، برای اشاره به این کتاب الهی، نام‌ها، القاب و صفات متعددی به کار رفته است که هر یک از آن‌ها بیان‌گر جنبه‌ای از ابعاد معنوی، هدایتی و اعجازآمیز قرآن است. در منابع تفسیری و علوم قرآنی، دانشمندان بسیاری به گردآوری و بررسی این نام‌ها و صفات پرداخته‌اند. برای نمونه، جمال‌الدین ابوالفتوح رازی، مفسر بزرگ قرن ششم، در مقدمه تفسیر خود ۴۳ نام برای قرآن ذکر کرده که بیشتر آن‌ها جنبه وصفی دارند. همچنین، طبرسی در تفسیر مجمع‌البیان به چهار نام اصلی قرآن، فرقان، کتاب و ذکر اکتفا نموده است. بدرالدین زرکشی نیز در آثار خود اشاره می‌کند که حرالی کتابی مستقل در این زمینه تألیف کرده و بیش از نود نام یا وصف برای قرآن برشمرده است.
علاوه بر این، قاضی ابومعالی عزیزی بن عبدالملک ۵۵ نام و عنوان برای قرآن نقل کرده که ۴۳ مورد آن با فهرست ابوالفتوح رازی مشترک است. فیروزآبادی نیز در کتاب بصائر ذوی التمییز ادعا می‌کند که در قرآن کریم صد نام برای این کتاب آسمانی آمده و خود ۹۴ مورد را برمی‌شمارد. این تنوع و گستردگی نام‌ها و صفات، نشان‌دهنده عظمت، جامعیت و نقش محوری قرآن در هدایت بشر است.