قره چی بلاغی

برای پرویز ورجاوند و مجله اطلاعات سیاسی اقتصادی پاسخی ارسال شد که همان موقع در روزنامه مردم سالاری مرداد ۱۳۸۲ و سپس در مجله علمی اقتصادی پیام دریای ۱۳۱–۱۳۳ مهر و آذر ۱۳۸۳ چاپ شد و به شبهه‌های مخالفان نام دریای خزر پاسخ داده و اختلاف‌های متعدد و متضادی که در روایت‌ها و مکتوبات در مورد خزران وجود دارد را یادآوری نموده و نوشته‌است مراجعه به کتاب مجموعه عهدنامه‌های تاریخی ایران یا آرشیو اسناد وزارت خارجه نشان می‌دهد که نام دریای خزر در تمام متون فارسی قراردادها (حدود ۲۰ عهدنامه) و ازجمله عهدنامه‌های شاهطهماسب ۱۷۳۲ با پتر کبیر و عهدنامه نادرشاه ۱۷۳۵ (حتی یادداشتها و تفاهم نامه‌های بعد از انقلاب اسلامی) فقط با نام‌های بحر خزر، و در لاتین با کاسپین ثبت شده‌است. در مورد دریای شمال ایران اگر چه بیشتر از ۴۰ نام دیگر برای آن به‌طور موردی مانند گرگان – گیلان - حوض فارس، بحر جیلان، طبرستان، خراسان، خوارزم، کادوس، هیرکان، ساری، تیپر، بحر الاعاجم (عجم‌ها)، و … بکار رفته ولی همواره نام غالب همان کاسپین (متن‌های اروپایی) و خزر (در متن‌های عربی- فارسی - ترکی) در بیشتر متن‌های عربی (عربی شده کسپین) به شکل قزوین و قزبین ثبت شده‌است. به‌طور یقین نام «مازندران» بسیار کهن و در متون قدیمی به ویژه در شاهنامه مکرر و بیشتر از ۹۰ بار به‌کاررفته اما نباید آن را با نام «دریای مازندران» یکسان دانست. نام «دریای مازندران» برای اولین بار در سال ۱۲۱۴ هجری قمری در یک نقشه که توسط آقای محمدرضا قره چی داغی تهیه شده‌است به صورت پرانتز در کنار نام خزر قرار گرفته‌است و از آن زمان مرسوم شده‌است و بر سکه‌های پنج تومانی قدیمی نام دریای مازندران ضرب شد.